اثربخشی آموزش مهارت های زندگی در بهزیستی روانشناختی و خطرپذیری دانش آموزان پسر پایه اول متوسطه

چکیده هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر بهزیستی روانشناختی و خطرپذیری داتش آموزان پسر پایه اول مقطع متوسطه منطقه جلگه رخ تربت حیدریه بود. پژوهش حاضر آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان سال اول مقطع متوسطه منطقه رخ شهرستان تربت حیدریه بود که در سال تحصیلی 94-1393 مشغول به تحصیل بودند. روش نمونه گیری پژوهش حاضرخوشه ای چند مرحله ای بود. بدین صورت که از بین مدارس متوسطه منطقه جلگه رخ تربت حیدریه یک مدرسه انتخاب شد و کلیه دانش آموزان پایه اول این مدرسه( 140n=) به وسیله پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف( 1989) و خطرپذیری نوجوانان ایرانی زاده محمدی و احمدآبادی( 1387) ارزیابی شدند. دانش آموزان نمراتی با یک انحراف معیار پایین تر از میانگین را در پرسشنامه بهزیستی روانشناختی و یک انحراف معیار بالاتر در پرسشنامه خطرپذیری کسب نمودند و پس از آن از بین دانش آموزان 36 نفر به صورت تصادفی انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه گواه و آزمایش گماشته شدند. در مورد گروه آزمایش 8 جلسه آموزش مهارت های زندگی اجرا شد، اما گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت ننمودند. پس از اتمام جلسات هردو گروه با پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف و خطرپذیری در مرحله پس آزمون ارزیابی شدند. داده های حاصل با روش تجزیه و تحلیل کواریانس چند متغیری مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیری نشان داد که بین گروه آزمایش و گواه پس از انجام مداخله آزمایشی در متغیرهای بهزیستی روانشناختی( 69/7f= و 61/0=?) و خطرپذیری( 93/30f= و90/0=?) تفاوت معنی داری وجود دارد( 001/0>p). با توجه به یافته ها می توان گفت آموزش مهارت های زندگی برای افزایش بهزیستی روانشناختی و کاهش خطرپذیری در دانش آموزان موثر است. کلید واژه: مهارت های زندگی، بهزیستی روانشناختی، خطرپذیری